Είναι γνωστό πως όσο ο άνθρωπος γερνάει, τόσο το ενδιαφέρον του στρέφεται προς το παρελθόν. Κατακλύζεται από αναμνήσεις και ζει ξανά και ξανά στιγμές της νιότης του και της παιδικής του ηλικίας. Θυμάται με απέραντη νοσταλγία ακόμα και τα άσχημα περιστατικά της ζωής του, ενώ όταν τα περιγράφει τα μάτια του γυαλίζουν από χαρά και συγκίνηση και η διήγηση του τελειώνει πάντα με έναν βαθύ αναστεναγμό και την κλασική ρήση: Αχ! αναστενάζει ο γέροντας, περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε όλους τους γερασμένους οργανισμούς. Όπως ακριβώς ο γέροντας παύει να ασχολείται με το παρόν, που του φαίνεται όχι μόνο ανούσιο, αλλά και βασανιστικό (λογής αρρώστιες, πίεση, φάρμακα, γιατροί, πιθανές ασθένειες) και το μέλλον πιο ζοφερό ακόμα από το παρόν, έτσι συμβαίνει και με τις γερασμένες κι ετοιμοθάνατες κοινωνίες.
Η ελληνική κοινωνία, βαθιά άρρωστη για πολλά χρόνια, με έναν γερασμένο και καταθλιπτικό πληθυσμό, είναι φυσικό να παρουσιάζει όλα τα συμπτώματα ενός οργανισμού σε σήψη. Όπως ο γέρος, που ανίκανος να ονειρευτεί ένα ελπιδοφόρο μέλλον και να διαχειριστεί ένα αξιοπρεπές παρόν, καταφεύγει σε ονειροπολήσεις ενός αμφιβόλου ποιότητας εξευμενισμένου παρελθόντος, έτσι και η γερασμένη ελληνική κοινωνία μη μπορώντας να διαχειριστεί το παρόν, καταφεύγει στη στοργική αγκάλη ενός ηρωϊκού και ένδοξου παρελθόντος.
Για τον Έλληνα δεν έχει καμιά σημασία το γεγονός πως σήμερα λειτουργεί ως ραγιάς, σαν τον χαρακτήρα δηλαδή που μισεί περισσότερο στις ιστορίες του παρελθόντος. Λίγο τον νοιάζει αν τον κυβερνούν προσκυνημένοι και ανίκανοι κυβερνήτες που έχουν εκχωρήσει και το τελευταίο ψήγμα εθνικής ανεξαρτησίας σε κερδοσκόπους και δανειστές. Αντέχει όπως φαίνεται να ζει σαν σκλάβος, άνεργος και χωρίς ελπίδα για αυτόν και τα παιδιά του. Αλλά προς Θεού! Δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να αγγίξει και να μειάνει το ηρωϊκό και ένδοξο παρελθόν του!
Χθες βγήκαν τα μαχαίρια για την Πόλη, σήμερα για τον Χορό του Ζαλόγγου. Από τη μια οι κολλημένοι στην ιστορία που άκουσαν από τα χείλη των γονιών και των δασκάλων τους (αληθινή, ψεύτικη, μύθος ή πραγματικότητα, άσχετο) και από την άλλη οι ανελέητοι αναμορφωτές, οι προοδευτικοί πάσης φύσεως και αποφύσεως. Οι ταλιμπάν της συντήρησης, ενάντια στους ταλιμπάν του διαφωτισμού. Να κονταροχτυπιούνται πάνω στο θνήσκον σώμα της χώρας για το αν η ιστορία της Κερκόπορτας ήταν αληθινή, ή αν οι Σουλιώτισσες χόρεψαν το χορό του Ζαλόγγου!
Οι μεν να προσπαθούν να κρύψουν πίσω από ένα ένδοξο παρελθόν τα κουρέλια που ντύνουν το παρόν του και οι δε χαιρέκακα να τους τραβάν το παραβάν να δουν ντε και καλά πως και στο παρελθόν κουρέλια ήταν τα παλάτια τους. Φυσικά καμιά πλευρά δεν συνειδητοποιεί πως όλη αυτή η πολεμική δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την αγωνιώδη προσπάθεια και των δύο πλευρών να κρύψουν πίσω από ένα καινούργιο παραβάν (δήθεν πατριωτισμού οι μεν, δήθεν διαφωτισμού οι δε) την απόλυτη ανικανότητα τους να διαχειριστούν το παρόν και να παράγουν ιδέες και επιχειρήματα για το μέλλον.
Η αλήθεια είναι πως σε δύσκολες ιστορικά στιγμές οι “μύθοι” αυτοί βοήθησαν ώστε να υψωθεί το καταρρακωμένο ηθικό αυτού του λαού, άρα λειτούργησαν θετικά. Αν η στιγμή είναι κατάλληλη για να καταρριφθούν τώρα που άλλη μια φορά το ηθικό βρίσκεται στα Τάρταρα, ας το κρίνει ο καθένας από το μετερίζι του. Το γεγονός πάντως πως η συζήτηση ξεκινά μέσα από τους κόλπους μιας δήθεν αριστεράς που συμμετέχει ανερυθρίαστα στο ξεπούλημα της χώρας σε αγαστή κυβερνητική συνεργασία με την πιο μισαλόδοξη ακροδεξιά, ας προβληματίσει όποιον θέλει να προβληματιστεί.
Μικρά Καθημερινά 